Παρόλο που οι τύποι νοημοσύνης συνδέονται ξεκάθαρα με συγκεκριμένα σχολικά μαθήματα (Gardner, 2006), οι εκπαιδευτικοί δεν πρέπει απλά να διδάσκουν αυτούς τους τύπους νοημοσύνης μέσα από συγκεκριμένα μαθήματα. Σύμφωνα με τον Armstrong (2009), ο καλύτερος τρόπος να ενσωματωθεί η θεωρία της ΠΝ μέσα στον προγραμματισμό είναι να βρεθούν τρόποι να μετατρέπουν δραστηριότητες ενός τομέα νοημοσύνης σε δραστηριότητες άλλου τομέα. Με άλλα λόγια, ο εκπαιδευτικός πρέπει να σχεδιάσει το μάθημά του μέσα από την παροχή πολλαπλών αναπαραστάσεων της ίδιας ιδέας και μέσα από πολλούς τρόπους αποτελεσματικής μάθησης. Οι πολυμορφικές δραστηριότητες πρέπει να επιλέγονται και να εφαρμόζονται κατά τη διάρκεια ενός μαθήματος, αφου οι πολλαπλοί τύποι νοημοσύνης ενισχύουν το μάθημα και δεν εμποδίζουν τους μαθητές από την απόκτηση καινούργιων γνώσεων.
Επιπρόσθετα, οι εκπαιδευτικοί πρέπει να ετοιμάζουν δραστηριότητες, που να έχουν νόημα για τους μαθητές και να τους εμπλέκουν ενεργά στη μάθηση για να τους βοηθήσουν να αναπτύξουν διάφορους τύπους νοημοσύνης και να εμπεδώσουν καλύτερα το μάθημα. Οι Bonwell και Eison (1991), είπαν ότι η ενεργός μάθηση είναι μία σημαντική τεχνική μάθησης, όπου οι μαθητές εμπλέκονται ενεργά στη σκέψη, τη μάθηση και την εφαρμογή της γνώσης. Με τον σχεδιασμό στρατηγικών, που εμπλέκουν ενεργά τις δεξιότητες και τους τύπους νοημοσύνης στους οποίους οι μαθητές πλεονεκτούν, ο εκπαιδευτικός εξισορροπεί το μάθημα. Ο Gardner (2006), επικαλείται τρεις λόγους για τους οποίους υποστηρίζει τις πολλαπλές αναπαραστάσεις των εννοιών, που είναι σημαντικές σε ένα μάθημα: για να αγγίξουν τα δυνατά σημεία όλων των μαθητών, για να έχουν οι μαθητές την αίσθηση ότι κατέχουν καλά το αντικείμενο και για «να ενεργοποιούνται διάφορες ομάδες νευρωνικών δικτύων» (σελ.60).