Δεν υπάρχει κάποια εξέταση, που να περιέχει συλλογή στοιχείων, για να μετρηθούν οι τύποι νοημοσύνης των μαθητών. Ο Gardner (2006), αμφισβητεί την κλασική εξέταση με τις σύντομες απαντήσεις, λέγοντας ότι δεν είναι και ιδιαίτερα χρήσιμη και ότι τον ενδιαφέρει να ζητά από τους ανθρώπους να κάνουν διάφορα πράγματα και να παρατηρεί το επίπεδο των ικανοτήτων τους στην εργασία που κάνουν. Το καλύτερο εργαλείο για την αξιολόγηση της πολλαπλής νοημοσύνης των μαθητών είναι άμεσα διαθέσιμο σε όλους μας: Η παρατήρηση (Armstrong, 2009). Το θεωρητικό πλαίσιο της ΠΝ αφορά την ανάγκη για έμφαση στην παρατήρηση της διαδικασίας της μάθησης, αντί απλά της αξιολόγησης του τελικού αποτελέσματος (Gardner, 2006 και Moran και άλλοι, 2006).
Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, η θεωρία της ΠΝ υποδεικνύει ότι η εκπαίδευση βασίζεται στην ενεργή και αυθεντική μάθηση, η οποία εμπλέκει τα χαρακτηριστικά των μαθητών, κατά τη διάρκεια της μάθησης και της εφαρμογής των δεξιοτήτων. Για αυτό οι διαδικασίες αξιολόγησης πρέπει να βασίζονται σε πραγματικές μετρήσεις, κατά τη διάρκεια των μαθημάτων. Ένας τέτοιος τρόπος αξιολόγησης έρχεται σε αντίθεση με τις παραδοσιακές μεθόδους αξιολόγησης, όπου ο εκπαιδευτικός χρησιμοποιεί τεχνικές τυποποιημένης αξιολόγησης ως τη μοναδική ένδειξη της επιτυχίας του μαθητή. Τέτοιες συνηθισμένες πρακτικές αξιολόγησης παρέχουν πολύ περιορισμένη πληροφόρηση για τις ικανότητες των μαθητών, αφού κρίνονται με πολύ περιορισμένα κριτήρια αξιολόγησης, τα οποία στοχεύουν σε δύο, μόνο, τομείς της νοημοσύνης: τον γλωσσικό τομέα και τον λογικομαθηματικό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την πρόκληση πολύ αποκαρδιωτικών συναισθημάτων στους αδύνατους μαθητές, τα οποία επηρεάζουν, μάλιστα, αρνητικά τη στάση και τις εμπειρίες τους προς τη μόρφωση, οδηγώντας τους σε δυστυχία και έλλειψη ικανοποίησης.
Ο Gardner (2006), δείχνει πώς τα εργαλεία της νοημοσύνης λαμβάνουν υπόψη τους διάφορους τρόπους σκέψης και δράσης, σύμφωνα με τον κάθε τύπο νοημοσύνης και όχι μόνο τον γλωσσικό και τον λογικομαθηματικό τύπο. Βασίζονται σε ρεαλιστικές δραστηριότητες, αφού εφαρμόζονται σε διάφορους τομείς της νοημοσύνης, οι οποίοι σέβονται και διαχωρίζουν τους διαφορετικούς τρόπους σκέψης και δράσης και δεν βασίζονται μόνο σε τυποποιημένες μετρήσεις και διαδικασίες. Συνεπώς, η πρακτική για αντικειμενική αξιολόγηση της νοημοσύνης δεν είναι να μετρήσει, αλλα να επιδείξει την ικανότητα ενός μαθητή σε ένα τομέα της νοημοσύνης ή σε συνδυασμό τύπων νοημοσύνης. Παρέχεται μία ποικιλία δραστηριοτήτων και υλικών στους μαθητές, για να μπορέσουν να ανακαλύψουν και να αναπτύξουν τον κάθε τομέα της νοημοσύνης τους. Μία τέτοια πολυθεματική μέθοδος τους επιτρέπει να επιλέγουν να αξιολογηθούν στους τομείς, στους οποίους νιώθουν περισσότερο ασφαλείς και έτσι να βιώσουν την αίσθηση της επιτυχίας, καθώς αυξάνουν τα κίνητρά τους. Επιπρόσθετα, τέτοιες τεχνικές αξιολόγησης δίνουν τη δυνατότητα στον εκπαιδευτικό να σχηματίσει μία πιο ολοκληρωμένη και ρεαλιστική εικόνα για την πρόοδο των μαθητών, με βάση τις προτιμήσεις τους (Armstrong, 2009, σ.88), και σύμφωνα με τα επίπεδα επίδοσής τους και όχι σύμφωνα με την επίδοση του τμήματος. Τέτοιες αυθεντικές μέθοδοι μάθησης και αξιολόγησης αποτελούν όσο το δυνατόν καλύτερη απεικόνιση των καταστάσεων της πραγματικής ζωής, τις οποίες οι μαθητές θα αντιμετωπίσουν έξω από το σχολείο (Armstrong, 2009).