Ερευνητές όπως ο Bond (2012) υποστηρίζουν ότι όταν οι ενήλικες μάθουν να «ακούν τα παιδιά» με ενσυναισθητική κατανόηση, θα «ανακαλύψουν» ότι οι απόψεις τους σχετικά με την ποιότητας ζωής τους μπορεί να διαφέρουν αρκετά από εκείνες των «μεγάλων» και ότι δεν είναι πάντα σίγουρο/σαφές αν τελικά, οι ενήλικες «γνωρίζουν τα πάντα» ή «έχουν πάντα δίκιο». Ενδιαφέρον είναι το ερώτημα σχετικά με το γιατί οι ενήλικες μπορούν να «έχουν το δικαίωμα» να έχουν πολλές διαφορετικές στάσεις και αντιλήψεις για τη ζωή τους ενώ τα παιδιά όχι. Στην πραγματικότητα, υπάρχει η γενική τάση τόσο από τους γονείς όσο και από τους εκπαιδευτικούς να υποτιμούν πόσο σημαντικό είναι να μαθαίνουν τι είναι αυτό που θα έκανε τα παιδιά/μαθητές τους πιο ευτυχισμένα μέσα και έξω από το σχολείο (π.χ. συνήθεις είναι οι εκφράσεις των ενηλίκων στα παιδιά όπως: «αυτά που κάνεις είναι παιδιάστικα» πράγματα» ή «έχεις κακή συμπεριφορά» κ.ά.). Επιπλέον μελέτες υποστηρίζουν ότι όταν τα παιδιά αισθάνονται ότι ακούγονται και γίνονται κατανοητά, βιώνουν μεγαλύτερη «ψυχοκοινωνική ευημερία» και αναπτύσσουν δεξιότητες όπως υψηλότερη αυτοεκτίμηση, κριτική σκέψη και τη σύναψη καλύτερων διαπροσωπικών σχέσεων (Boele et al., 2019; Stern, et al., 2015).